Het was winter 2021. De coronamaatregelen werden langzaam versoepeld, maar veel mocht er nog niet. We hadden de lockdown goed benut om onze tuin vorm te geven en aangezien we langs een beekje wonen leek het ons leuk om een paar knotwilgen in de tuin te planten. Maar ik vroeg me wel af wat we zouden gaan doen met al het snoeihout dat er elke jaar van de knotwilgen af zou komen. Een paar gevlochten randen langs de borders in de tuin is wel leuk, maar daar zijn we na een jaar wel klaar mee. Wat doen we daarna elk jaar met zoveel snoeiafval?
Wat als ik met de wilgentakken manden zou kunnen vlechten? Elke winter een paar manden van eigen wilg! Dat leek me nog eens leuk!
Ik ging op onderzoek uit. Waar kun je manden leren vlechten? Is er iemand die met de 1,5meter maatregel al workshops of les geeft?
Ik vond iemand in de omgeving die voor de corona nog workshops mandenvlechten verzorgde en nu wel een 1-op-1 lesje wilde geven. Top!
Ik had er super veel zin in en op de afgesproken tijd belde ik bruisend van enthousiasme aan bij de boerderij waar ik moest zijn.
Al snel leerde ik dat ik aan de takken van mijn knotwilgen niet veel ging hebben als ik manden wilde vlechten. Die takken ontwikkelen te veel zijscheuten. Wilgentenen die gebruikt worden voor het vlechten worden speciaal geteeld in een griend. Een griend!? Ik had er nog nooit van gehoord!
Daarnaast kun je een mand niet van vers gesnoeide takken maken. Ja technisch gezien kan het wel natuurlijk, maar wilgentenen krimpen enorm (ca 50%) in dikte als ze drogen. Je mandje zou tijdens het drogen al zijn stevigheid verliezen, het hangt dan nog maar losjes in elkaar. Wilgentenen moet je eerst drogen, dan weken in water en dan kun je er pas een kwalitatief goede mand mee vlechten.
De man vertelde 100-uit en liet me ook veel manden zien waarin hij verschillende vlechttechnieken had toegepast. Wauw wat mooi!
Onlangs had hij de grafkist voor zijn vader gevlochten. Kan dat ook al? Dacht ik.
Hij begeleidde me stap voor stap bij het maken van mijn eerste mandje. Met wilgentenen vlechten ging toch iets lastiger dan ik had verwacht. Het vlechten zelf was verrassend ontspannend maar het was een gedoe om het mandje rond, recht en overal even hoog te krijgen.
Dat mensen vroeger bedacht hebben dat je op deze manier een stevig gebruiksvoorwerp kunt maken vond ik echt geweldig.
Bodem maken, staken aanzetten, staken insteken en om knikken, onderkim vlechten, inslag vlechten, bovenkim en rand vlechten. En klaar....dacht ik. Maar nee. Aan de onderkant van het mandje moest ook nog wat gebeuren. Er moest een zogenoemde "slijtrand" komen. Een rand die de bodem van het mandje beschermt als het over de grond schuift en welke vervangen kan worden als het versleten is. Zo gaat de mand langer mee. Briljant!
Maar na het afronden van de slijtrand was het dan zover. Mijn mandje was klaar!
Ik had serieus geleerd hoe je een ambachtelijk mandje maakt! En het resultaat was helemaal niet slecht, best wel aardig zelfs.
Ik vertrok met een adres op zak waar ik verder les zou kunnen krijgen in het vlechten. Het bleek nog dichter bij huis te zijn. Nooit geweten dat er in mijn dorp een vlechterij zat!
Als een kind zo blij ging ik naar huis om daar trots mijn eerste zelf gemaakt mandje aan vriendlief te laten zien en me snel aan te melden voor de eerstkomende vlechtcursus die zou starten zodra de wereld weer van het slot zou gaan!
Reactie plaatsen
Reacties